Tien jaar woonde ik in Rotterdam op de Weena in een appartement op de 25ste verdieping. Geen balkon, maar een prachtig uitzicht over de stad en alles, inclusief het werk, letterlijk op een steenworp afstand. Als ik dan door de stad struinde, verwonderde ik me over boomspiegelbeplanting: het stukje grond in en om een boom dat beplant wordt (of niet). Sommige uitbundig beplant en goed onderhouden, weer andere half verwilderd, met wilde bloemen, struiken en vogelhuisjes. Ik vroeg me dan altijd af: Wie doet nu zoiets? Waarom doen ze het uberhaupt? Mag het uberhaupt? Is het een initiatief van een persoon? Doen mensen dat gezamenlijk?
Het laatste jaar in Rotterdam was ik er klaar mee. Ik wilde een tuin en zo liep ik op een koude, regenachtige zondagmiddag, op 29 januari 2017 van station Vlaardingen Oost door de Emmastraat naar de Callenburgstraat om het huis en de buurt verkennen. Een week later had ik het huis gekocht.
De Oostwijk is schitterend en veel mensen hebben hun gevels verrijkt met een enorme verscheidenheid aan plantenbakken vol met bloemen, planten en zelfs kleine boompjes. Her en der bungelen 'hanging baskets' en zijn klimrozen of blauweregens op ingenieuze wijze langs ramen en deuren gedrapeerd. Dit alles staat in schril contrast met de boomspiegels. De grond lijkt schraal en steriel, de gemeentelijke beplanting is half dood, autos rijden er doorheen en het wordt per ongeluk (best wel vaak eigenlijk) gebruikt als hondentoilet.
Zo ook de boomspiegel die ik deelde met de buren. Naast de boomspiegel was er voor mijn huis nog ongeveer een vierkante meter aan straat die vaak werd gebruikt als parkeerplaats. De auto's stonden dan tegen de boom en op, of over de verkeersdrempel. Soms leidde dit tot gevaarlijke situaties. Na het een jaar te hebben aangekeken en een beetje te hebben gepolst hoe de buren en overburen er over dachtten, mailde ik begin 2018 de Gemeente Vlaardingen met het verzoek om de boomspiegel te adopteren. Vrij snel daarna werden er tekeningen gemaakt, werd het contract opgesteld en werd de grond gereed gemaakt. De omvang van de boomspiegel was verdriedubbeld en klaar om te beplanten.
Nou, daar stond ik dan met mijn schep en mijn hark. Allereerst haalde ik wat planten vanuit de achtertuin en al snel doneerden verschillende buren ook enkele tuinplanten. Daarnaast heb ik het een en ander gekocht en gezaaid om het wat op te vullen. Al snel sloegen de meeste planten aan en was ik mede door de droge zomer vaak met de gieter in 'het tuintje' te vinden. Meestal waren er dan belangstellenden die stopten om een praatje te maken, maar ook om fotos te nemen van de bloemen of om vragen te stellen over de planten. Velen vinden het ontzettend leuk en komen met een glimlach op het gezicht al aanlopen. Het tuintje lijkt te verbinden en ik snap het ook wel: het is een vrolijke verrassing tussen de auto's, zowel voor mensen die langsrijden in de auto, langsfietsen met de boodschappen of langs wandelen met of zonder hond.
Het tuintje is nu een jaar oud en de planten beginnen weer te groeien. Sommige planten hebben de winter niet overleefd en andere komen sterker terug dan vorig jaar, zoals de vlinderstruik, de zeekool en het wijnblad. In de achtertuin en in de vensterbank staan al zaailingen zoals Heemst, Afrikaantjes en kamille klaar om overgezet te worden naar voren of naar een nieuwe boomspiegel, want zo langzamerhand is 'het tuintje' vol en kijk ik rond naar een nieuwe plek, want waarom niet? Het is eigenlijk een kleine moeite en maakt het plaatje van een groene wijk echt compleet!
Ben je nou geïnspireerd geraakt, kijk dan verder in deze krant wie je helpen kan.